Anorexia en obesitas biologisch verklaard

Ook dit werd verklaard door “the Italians”
Serotonine is de neurotransmitter die onze stemming, slaap en pijnonderdrukking bepaald.
Bij anorexia wordt serotonine vrijgegeven wanneer men NIET eet. Bij obesitas wanneer men net WEL eet.

Men kan ook het gen om anorexia of obesitas te ontwikkelen erven.
Dottere Marucci beweert dat dit voortkomt van onze voorouders.
Wanneer neanderthalers geen voedsel meer in de buurt hadden; bleven ze niet op hun land om te wachten tot er voedsel was of tot het begon te regenen maar begonnen ze te migreren om te voorkomen dat ze stierven van de honger.

Dit is puur biologisch te verklaren doordat er in de hypothalamus een hormoon werd geproduceerd dat hyperactiviteit veroorzaakt maar ook het hongergevoel onderdrukt. De neanderthaler begon dus te rennen om voedsel te zoeken en had hierbij geen hongergevoel en voelde zich niet moe.
Lichaam en geest werden als het ware van elkaar gescheiden: dus de geest voelt het lichaam niet maar controleert het wel.

Ook het obesitasgen kan overgeërfd worden.
Wanneer de neanderthaler lang geen voedsel meer kon nuttigen en wanneer men terug voedsel ter beschikking had, reageerde het lichaam door zo veel mogelijk vet op te slaan.

Dottore Marucci beweert dus dat anorexia en obesitas maar ook ADHD een overgeërfd gen is van de neanderthaler. De één kan het gen bezitten de andere niet.

Hierdoor wordt ook verklaard dat anorexiapatiënten (het scheiden van lichaam en geest) in de spiegel een heel ander beeld zien dan dat het in werkelijkheid is. Vaak zien zij in de spiegel een veel dikkere versie van zichzelf dan dat ze in werkelijkheid zijn.
Sommige patiënten voelen letterlijk de scheiding tussen hun eigen lichaam en hun geest.

De therapie die gegeven wordt om een correct beeld te krijgen van zichzelf wordt de “mirrortherapie” genoemd. In deze therapie moet de patiënt zich geleidelijk aan spiegelen. Eerst met alle kleding, daarna moeten ze geleidelijk kleding uit doen totdat ze in hun ondergoed staan. Zij moeten zichzelf aanraken maar mogen niet subjectief reageren. Wanneer ze hun ogen aanraken mag de patiënt niet zeggen;” I think my eyes are ugly” maar wel “These are my eyes”
De bedoeling is om geleidelijk aan lichaam en geest met elkaar te verbinden.

Mijn 2 Duitse flatgenoten zijn vertrokken en ik woon momenteel alleen in het appartement. Toch zijn er heel wat studenten in de blok ingetrokken. Het is een levendige bende en we “vergaderen” regelmatig op het gezamenlijk terras. Gisteren nog klopte er een Nederlands/Ghanese jongen op de deur: of ik mee een koffie ging drinken? Ik vermoed dat zijn moeder haar (17-jarige) eenzame zoon had aangeraden aan te kloppen aan een willekeurige deur. Sindsdien komt hij regelmatig een praatje maken.