Nurses tasks

==> Medicatie klaarzetten en uitdelen.
==> Toezicht op de maaltijden en snack bij de obese patiënten zowel als bij de anorexia patiënten.
==> Communicatie met patiënten.
==> Verantwoordelijk over beide verdiepen.
==> Regels maken en meedelen.


De verpleegkundigen doen 12 uren shifts dus van 7.00 tot 19.00 uur.
Ook “nightshifts” zijn 12 uur maar men mag 2 uur slapen.
Er wordt heel veel tijd gestoken in het rondleiden van studenten. (hier heb ik grote vragen bij? Privacy van de patiënten?)
Er was bijvoorbeeld een patiënte die helemaal over haar toeren was omdat er een student in een groep zat van haar dorp en eigenlijk niemand wist van haar opname.

Er is een dagschema maar dat wordt zelden gevolgd, therapieën worden afgeschaft omdat de therapeut niet komt opdagen of wordt vervangen door een andere activiteit. Deze activiteiten worden dan begeleidt door het personeel dat aanwezig is. Dat kan personeel van de poetsdienst zijn, van de administratie of de “interns”
Ik heb patiënten leren haken, Franse les gegeven door hen een nummer van Stromae te laten vertalen, koffie gaan drinken in Mdina, gaan wandelen en hen naar de “swing” (speeltuin)begeleidt.
Therapieën beginnen steeds 15 à 30 minuten te laat.
Alle therapeuten, verpleegkundigen en “carers” zijn constant met hun GSM bezig: bellen, sms-sen, facebook.
De patiënten moeten ’s morgens hun laptop en gsm afgeven.
Er is geen interdisciplinaire vergadering.
De patiënten worden éénmaal per maand besproken in een vergadering waarin ook alle personeelsleden hun ongenoegen mogen uiten over bijvoorbeeld een kapotte WC of een dispuut met patiënten die slordig zijn.
Er worden zelden parameters genomen, bij de obese patiënten noch bij de anorexia patiënten.

De organisatie (eigenlijk ook in heel Malta) is heel erg chaotisch:
Een geweldig voorbeeld hiervan is de film “My skinny sister”
“My skinny sister” is een Zweedse film over anorexia.
Er werd besloten dat de meisjes de film in groep gingen bekijken en een nabespreking met de psychiater zou volgen. De datum van de film werd bepaald en de nabespreking een dag erna ook. De dag voor de film ontdekten ze dat de film eigenlijk nog niet uit was. Dus werd de film én nabespreking verplaatst naar een latere datum. Een week later gingen ik, de meisjes, en de “carer” naar de film. Deze speelde in Valetta in een cultureel centrum, de taxi was besteld en voerde ons dus naar Valetta. (iedereen betaald hier een deel van het vervoer)
In de zaal van de film zittend met nog een paar andere klassen en groepen komt er iemand van voor vertellen dat er problemen zijn met de distributie en dat er daarom een cartoon zal worden gedraaid. Gevolg: een koffie gaan drinken in Valetta en terug met de taxi naar de kliniek.
De derde keer hebben we de film gezien. Of er een bespreking komt is nog niet helemaal duidelijk.

Er bestaat een “trailer” van de film waarvan hier de link:
https://www.youtube.com/watch?v=dh0tbzLia_8

Diezelfde week was er ook een theaterstuk over anorexia: “Mess” De hoofdactrice die ook het stuk geschreven heeft, had zelf ooit anorexia. Het theaterstuk, waar ik ook mee naar toe mocht, was informatief, emotioneel en heel goed geacteerd, opgeluisterd door een grappige pianist en met een eenvoudig maar heel mooi decor. Achteraf was er een nabespreking met de actrice zelf. Deze heb ik zelf niet bijgewoond maar ik hoorde achteraf dat deze heel professioneel was. De patiënten vertelden me dat ze hier veel van hadden opgestoken omdat dit, in tegenstelling tot de film, het herstellingsproces van anorexia beschrijft en dat dit momenteel voor hun heel veel belang heeft.