the first floor

Op de “first” floor zitten 9 anorexia patiënten en 3 boulimie patiënten(sommige zijn binge-eaters: overmatig veel eten op korte tijd met of zonder braken) Ik schrik; want ik zie tanden die van het zuur aan de zijkanten gaten vertonen, ik zie heel dun hoofdhaar, ik zie overmatig veel haar op de armen en dunne lijven die mij doen denken aan kinderlichamen. Ik zie ook ingevallen ogen, angstige blikken en wonden op handen van het braken. In tegenstelling tot de patiënten van het gelijkvloers moeten deze patiënten altijd de lift nemen; om te vermijden dat ze obsessief trappen gaan lopen. Vaak zijn zij verslaafd aan fysieke oefeningen en aan laxatieva.
De acute fase van deze patiënten is achter de rug, vaak komen zij van het algemeen ziekenhuis of zijn ze aangemeld via de dokter. Voorwaarde is wel dat ze gemotiveerd zijn om aan hun eetstoornis te werken.

Het eten van deze patiënten wordt zorgvuldig afgewogen en zij zijn verplicht alles op te eten dat op hun bord ligt. (dit duurt soms meer dan een uur) De “nutritian” beslist of de calorieën worden opgedreven via menu A, B of C (A: laagste aantal calorieën, C: hoogste)
Bij menu C wordt er bijvoorbeeld meer suiker toegevoegd aan de thee en de cornflakes van de snack (tussendoortje)

De sfeer is hier van een heel andere orde dan op het gelijkvloers; je kan de stress en de walging van hun gezicht aflezen. De patiënten worden nauwlettend in het oog gehouden en er wordt vaak onderhandeld over de hoeveelheid suiker en of de hoeveelheid voedsel.
Één van de regels is dat de mouwen worden opgestroopt voor het eten: zo kan er geen voedsel “verdwijnen”
Na het ontbijt/ lunch/snacks en dinner worden de kamers en de toiletten afgesloten om te vermijden dat er wordt gebraakt, vanaf dan moet er steeds toestemming worden gevraagd voor een toiletbezoek en dit mag pas na een uur.

Ook deze patiënten hebben een druk therapieschema en weinig vrije tijd. De therapieën zijn vooral gericht op het positief beïnvloeden van de patiënten hun zelfbeeld , het uiten van gevoelens, het verminderen van hun perfectionisme en het verminderen van hun obsessie: voedsel.
De therapeuten zijn vaak dezelfde als die van het gelijkvloers maar dan aangepast aan hun problematiek.
Een zeer interessante therapie is die van de “sensory groep” ; deze therapie wordt gegeven door een ergotherapeut. De patiënten worden geconfronteerd met allerlei soorten voedsel dat voor hun neus wordt gezet: cake, koekje, M&M, pizza, nootjes… zij moeten een lijst invullen waarop staat wat het aangeboden voedsel is, hoe het er uit ziet, hoe het voelt, hoe het smaakt en hun gevoelens daarbij.

Een groot aantal anorexiapatiënten heeft angst om in het openbaar te eten en vooral calorierijk voedsel. Deze week gaan we in groep naar Mdina en gaan we daar een stuk taart eten. Fontanella’s staat bekend voor zijn lekkere vers gemaakte taarten en cakes; het is een druk bezochte toeristische plaats. De taartpunten zijn “huge” want ik ben er al geweest. Ik vermoed dat de stresslevels naar een heel hoog niveau gaan stijgen. Deze therapie is gebaseerd op “exposure in vivo”

Mirrortherapie is ook een therapie die wordt toegepast maar waar ik het fijne nog niet van weet omdat dit een individuele therapie is.
Yoga en relaxatie wordt wekelijks beoefend.
Creatief schrijven en fotografie zijn therapieën die ik in ons Belgiëland nog niet ben tegengekomen en die hier worden toegepast om gevoelens te uiten. Vooral “creatief schrijven” is een bijzondere therapie (gegeven door een heel speciale therapeute!) Ik was erg geëmotioneerd wanneer zij een gedicht voorlas van een 14-jarig meisje met anorexia dat zeer gesloten is en haar stem gevonden heeft in het schrijven van gedichten. Haar gevoelens kwamen er in één gulp uit door 2 gedichten te schrijven…heel mooi ook hoe de therapeut haar zo ver had gekregen.
Interessante feiten:

• in het hele gebouw zijn alle spiegels zijn afgedekt.
• het is verboden over voedsel en calorieën te praten
• patiënten mogen 3 “dislikes” hebben, dus voedsel dat ze niet lusten.
• de poetsvrouwen en de bureaubedienden worden ingezet voor activiteiten zoals “assisting lunch, snack, dinner” maar ook om therapie te geven(art)
• de “manager” van de kliniek is een apotheker.
• geen enkele therapeut heeft een full-time job in de kliniek (sommige therapeuten komen voor één sessie per week)
• de therapieën starten nooit op het afgesproken uur; meestal een kwartier of meer te laat.
• Toelatingen moeten in het “permissionbook” worden gericht aan de manager: deze starten met “Dear Darlene” en eindigen met “thank you very much”
• bij aanvang van elke maaltijd en snack wordt er met een belletje gerinkeld!